Έλα απόψε να σε πάω εκεί πέρα που μιλούν
τα λιθάρια κι οι νεκροί.
Έλα απόψε να σου δείξω των αιώνων τα σκαλιά
που περπάτησε η δόξα φορτωμένη τη φυλή.

Τα σπλάγχνα της Ελλάδας μας υπάρχουν στη Βεργίνα
εκεί των σπιούνων η ψευτιά προβάλει σαν βιτρίνα.
Τα σπλάγχνα της Ελλάδας μας και στου Δίον το χώμα
εκεί τις ρίζες της φυλής και των ρωμιών το χρώμα.

Σκύψε πάνω στο κρεβάτι στου Φιλίππου το κορμί
με τ’ αστέρι το χρυσό.
Σκύψε πάνω από τη νύφη με τον Πύργο το Λευκό
στην καρδιά της Εγνατίας που κουβάλησε στρατό.

Η λάμψη του Αλέξανδρου κι ο νους του Αριστοτέλη
τη φέρανε τη δόξα μας ως του ντουνιά τα τέλη.
Τα φώτα του Αλέξανδρου κι ο νους του Αριστοτέλη
θυμώσανε τους κάλπηδες φωνές να μην τους μένει.

Έλα νέε απ’ το χέρι εσύ τώρα που με πας
στο ποτάμι που θα ‘ρθει.
Πάρε πάνω σου τη δόξα που τη φτύναν οι καιροί
και την πέταξαν στο δρόμο άθλιοι φίλοι κι εχθροί.

Τα σπλάγχνα της Ελλάδας μας υπάρχουν στη Βεργίνα
εκεί των σπιούνων η ψευτιά προβάλει σαν βιτρίνα.
Τα σπλάγχνα της Ελλάδας μας και στου Δίον το χώμα
εκεί τις ρίζες της φυλής και των ρωμιών το χρώμα.