Περνούν οι μέρες δείχνοντας το μέλλον

κυοφορούν τις αναμνήσεις

σε προστριβές ερειπίων,

έλικες μιας ακατάπαυστης σιωπής

οικειοθελώς βλασταίνουν.

Καθώς οι αποστάσεις βελτιώνονται θηρεύοντας

απρόσμενες σπουδές

το ερυθρό του ήλιου

ανακαλύπτουν στη διαύγεια

όμως στο κάλεσμα του εσπερινού

υπολείπονται ασφαλώς

δόκιμοι, εταίρες, φιλικοί και βλοσυροί αφέτες,

οι άρχοντες της μιας στιγμής

παγιδευτές του ελάχιστου.



Θα δραπετεύσω κάποτε, θα δεις.

Σαν νοσταλγία θα επιστρέψω,



Είναι που η θνητή υπόσταση συγκαταλέγεται

ερήμην μας και προσμετράται

σε κάθε απόπειρα, σε όποιο βήμα.



Αντικριστά στο θάνατο

της ηδονής το αήττητο.