Να κόβεις τα φτερά του αρπακτικού

και να ωφελείς τους παραβάτες

με ξόβεργες και υλικά απανθισμάτων:

Το νότιο κέρας για παράδειγμα

κι η προσευχή του ναύτη πριν τη βάρδια.

Μάλλον τα παραμύθια σού ταιριάζουν περισσότερο

είναι πιο συμβατά με

την παρηγορητική του χρόνου γύρω σου.

Δεν θα σου αρνηθώ τούτη την ακολασία.

Ήτανε κάποτε μια αράχνη που

ήθελε λέει να θυμάται παραμύθια

κι όλο ψιθύριζε ακροβατώντας στον ιστό

αρχαίες λέξεις επιούσιες:

Ελευθερώνεις το νείκος στην αβέβαιη επιστροφή

Πλάνητας γαρ κι

Αυτομολούν οι ποδηλάτες στη Φορμίωνος, έλεγε

θαυμάζοντας τ’ αστέρια του ουρανού,

μετά την καταιγίδα.

Ερχόταν τότε το νερό

ράπιζε το απελεύθερο σύμπαν καθώς

τριπόδιζαν

τα μπρούτζινα διακοσμητικά κι

άναβαν οι τοίχοι από τ’ αστέρια βαφτίζοντας ανελέητα

τα υλικά της ευτυχίας.

Η βασίλισσα χωμένη στην καλύβα

στοιβάζει ξύλα και διαλέγει προσανάμματα,

υλικά για τη φωτιά του πρίγκιπα.

Θα γυρίσει απ’ το κυνήγι λασπωμένος

τα χέρια του όλο θάνατο

κι εκείνη στον έρωτα να ομνύει.

Αργά λοιπόν – μεσάνυχτα

λούζει το λερωμένο διάδημα

τακτοποιεί τα αριστεία οικτίροντας

του χρόνου τις εγκαταστάσεις

ταΐζει το σκυλί και

περιμένει καλύτερα να ζήσει.