Οἱ πιθανότητες ἐλάχιστες
νά βγεῖς στίς λεωφόρους μέ τήν πάνινη μπάλα στη μασχάλη
καί τά χαλασμένα νύχια νά προδίδουν τήν ποδήρη μοναξιά. Ἀργά.
Δοξάζουν τά πουλιά στά σύρματα τήν ἰαχή τοῦ ἀγώνα
καί οἱ μαινάδες στρίβοντας τό γένι τοῦ ἐπιτρόπου ὀνειρεύονται
τίς χίμαιρες καί τά βρεγμένα χόρτα.
Παράκλητοι ἐντός ὁρίων ἐξετάζουν
τίς ὑποδόριες σιωπές, τούς γκρίζους κροτάφους,
ὅπου ἐκκολάφτηκε ἡ ὑποταγή
καί διαρκῶς ἀναμιγνύονται στήν παρασκιά τῶν γεγονότων.
Ἀπόντες στό ἀνέφελο κενό συλλαβίζουν ἕνα ἕνα τό δάκρυ τῆς μάνας.
Υπολογίζουν πώς τό ἀντίδωρο τούς εἶναι ἀρκετό γιά τό ταξίδι
γι’ αὐτό διακριτικά ὑποψιάζονται μέ θέρμη ἀμφιβάλουν
ἀμφισβητοῦν ὡς εἴθισται στούς εὐκλεεῖς τούς κύκλους. Πολύ ἀργά.
Ἀφήνεις τή λεπρή σου ὑποκρισία στό πλοῖο
πού ξεμακραίνει ἀπ’ τό λιμάνι ξέχειλο ἀνθρώπινα κουφάρια.
Ξένος. Ποθεῖς τήν ἡδυπάθεια. Προδίδεσαι.
Στά χείλη σου ἡ μυρωδιά τῆς σάρκας
αὐλακώνει τίς παλαιές ρυτίδες.
Τό βλέμμα θολό καλλιεργεῖ ἀπελπισία.
Μπαλόνια ἀφήνονται στόν μαῦρο οὐρανό
κι ἀνάβουν φαναράκια στά περάσματα
ὅπως τότε πού ὁ ἔρωτας συνέβαινε
καί τά παιδιά στήναν δοκάρια
στίς λεωφόρους.