Τα ποιήματα φτάνουνε γυμνά εκεί που πάνε, αφρόντιστα χωρίς,
ερωμένες, εραστές και νόμιμους συντρόφους.
Κάποτε αργοπορούν, δυστροπούν, υποκρίνονται, προβάλουνε
προσκόμματα και αντιρρήσεις. Ενδεχομένως στην πορεία να
αλλοιωθούν να μεταλλαχτούν να υποσχεθούν και να αναιρέσουν. Μη
ζητάτε από τον ποιητή ευθύνες, ό,τι κι αν υπολόγισε, το ποίημα είναι
ατίθασο άτι, φτιάχνει με μια φλογέρα συμφωνίες κι άλλοτε σέρνεται στη
λάσπη με χίλια όργανα καλοκουρδισμένα και επιδέξιους μουσικούς να
ξεφυσούν μπροστά στις παρτιτούρες με τον μαέστρο πεσμένο στο
αναλόγιο να σκούζει για το δίκιο του επάνω στη σκηνή.
Ο ποιητής, κι εκείνος, αν με ρωτάτε, υποφέρει με ό,τι δημιούργησε. Στο
ποίημα ποτέ δε γίνεται του ποιητή. Δεν κάνει η Τέχνη χάρες, μονάχα την
υπογραφή σου αφήνει, είναι κι αυτό σπουδαία παραχώρηση έτσι για να
θυμάσαι πως κάποτε έπαιξες κι εσύ σ’ αυτόν τον στίβο, ‒ αντίδωρο για
την αμαρτία σου.