Κάποτε δέντρο κάποτε πουλί
Κι η σιγανή βροχή ένα φλασκί κρασί
για τους συνοδοιπόρους
Περπατώ τινάζοντας από τα πέλματα τον χρόνο
κι ας είναι πάντα
ολισθηρό το οδόστρωμα
Καλύτερο όμως από δρόμο ανώμαλο
ή δρόμο υπό κατασκευή

Για τυχερό με λογαριάζουν κι ευτυχή
Έχω αγαπηθεί
από όσα κόπασαν μέσα μου
τον προπατορικό θρήνο

Όμως η έκφραση βυθίζεται πλέον
στη φυσική της λίμνη
Και να επινοήσω δεν μπορώ
σε τόση ομοιομορφία του βυθού
Επιθυμώ διακαώς μια επιμήκυνση
στην έμπνευση του συγγραφέα
Να γεμίσει περιστέρια η παρουσία μου
με τα κλαδιά από άλλη μια στεριά
στην κιβωτό που με αρνιέται

Σε πεδιάδα εύφορη
ελευθερώνω ζεύγη των επιθυμιών
Όσα γονιμοποιούνται στις ώρες των κατακλυσμών
αντί να βουλιάξουν
γίνονται νησιά
Κερδίζω έτσι έναν ακόμη χάρτη
Μυρίζει Λίμνη Αχερουσία
Αναπνέω με αχόρταγη τη μήτρα
Γεννιέται
θάλασσα Ερυθρά