Ζωγράφιζες με κόκκινο μια γλώσσα γεμάτη καρφιά. Περνούσαν
ανάμεσά τους οι λέξεις και βγαίναν λαβωμένες. Τραυματιοφορείς
οι μέρες, κουβαλούσαν μάτια χωρίς ίριδες, στόματα δίχως γεύση.
Ήξερες να σκοτώνεις τη στιγμή. Μετά να ξεπλένεις τη φονική διάθεσή
σου κάτω από τρεχούμενη αδιαφορία. Γυμνός ο κόσμος μέσα
σου έψαχνε δικαιολογίες να ντυθεί. Μα ο ρόλος ήθελε πάντα γυμνό
τον βασιλιά. Κι οι άλλοι τρέχοντας να κρύβονται πίσω από το νέο
παραμύθι.