Σε κρατούν αγκαλιά τα μαχαίρια και σε χορεύουν. Σε κάθε απότομο
ελιγμό, σε κάθε φιγούρα που δεν πρόλαβες καλά να μάθεις,
νιώθεις μια αιχμή να σου τρυπάει τις ζωτικές σκέψεις. Απότομα,
λες, θα σταματήσει η ροή. Φουσκώνει ανάμεσα στα πόδια σου η
αίσθηση απώλειας. Συνειδητοποιείς, περπατάς με βήματα μικρά,
ταριχευμένα στην ανασφάλεια.