Μου ‘παν της μοίρας τα γραπτά και τα κιτάπια
σαν επτασφράγιστο να είναι μυστικό,
να καταπιώ τη γλώσσα μου στα σάπια
κι ας μου λεκιάστηκε παιδί το ψυχικό.

Μα ένα φουστάνι τρυπωμένο στο ντουλάπι
από τα σκέλια ξηλωμένο και σκιστό,
να μου θυμίζει το κουλάδι του σατράπη
τότε που μ’ έκοψε δεκάχρονο βλαστό.

Με λένε Ανθούλα και ας άργησα τριάντα χρόνια
που ένοχα τα έλουζε η σιωπή,
μερόνυχτα έτριβα τα στήθια μου λεβάντα
μπας και ξεβρώμιζε η δόλια η ψυχή.

Θέλησε τα ‘παθε φωνάζαν νοικοκυραίοι
του δρόμου πράμα ζωηρή και του τεκέ,
βρώμικοι πάντα θα ζείτε αρουραίοι
σαν καρβουνιά του γκαζοτενεκέ.