Αρκεί μόνο ένα σκληρό φωνήεν για να τρυπήσει την τελευταία
ανοχή σου. Να σε μοιράσει σε λόγο και παράλογο. Γίνεσαι ένα
σώμα ισχνό και μακρύ, κοντάρι που γυρεύει με τα μάτια το ελάχιστο
που πληγώνει. Μια σπίθα που εξαπλώνεται μέσα σε ούριο
άνεμο και κατακαίει όσα θα ήθελες απλώς να ενταφιάσεις.