Μες στα σύννεφα ψάχνω
το δικό μου το άστρο σ’ ένα γκρίζο ουρανό.
Τόσα βράδια χαλάω
σ’ άλλα μέρη πετάω θα χαθώ, δεν θα ‘ρθω.

Πάντα εκεί περιμένεις,
ουράνιους δρόμους διαβαίνεις, με κοιτάς τρυφερά.
Τόσα χρόνια στον ίσκιο
βγες λιγάκι ν’ αγγίξω του ήλιου αυτή τη χαρά.

Στη δική σου αγάπη
ματοκύλησε δάκρυ που ‘γινε ποταμός.
Στο δικό σου το βλέμμα
δεν χωράει το ψέμα, έχεις μέσα σου φως.

Πες μου πως να γυρίσω
χώμα πως να μυρίσω, τα λουλούδια ξανά.
Έχεις πάρει το χτες μου,
δεν περίμενα, πες μου, μίλα μου δυνατά.

Φώναξε, δεν σ’ ακούω
στη φωνή σου θα κρούω τύμπανα γελαστά.
Θα γελάω, θα κλαίω
και κρυφά θα σου λέω μη μ’ αφήσεις ξανά.

Θα σου πιάνω το χέρι,
τελευταίο καλοκαίρι κι η ανθισμένη γη
θα σκορπάει τη γύρη,
τ’ ουρανού πανηγύρι, θα γελάμε μαζί.