Στου Πειραιά τις γειτονιές η Ξακουστή Τετράς
τα σύρματα ζωντάνευε και δίπλα ο λουλάς,
αντάμωναν στα σκοτεινά αδέσποτες ψυχές
και λιτανεία ταπεινή γινόταν ο τεκές

Με το κορμί να καίγεται και την ψυχή να θέλει
η πένα μες στα δάχτυλα μιλούσε με το τέλι,
κρυψώνες και υπόγεια με φως τώρα γεμίζουν
για αυτούς που δέκα χάνουνε και μια φορά κερδίζουν.

Τα χρόνια πάνε, πέρασαν, γκρεμίστηκε ο τεκές
μα τ΄ άσματα δραπέτευσαν και μπήκαν στις καρδιές,
η δύση κι η ανατολή βρεθήκαν στο λιμάνι
και γίναν τα παράπονα γλυκόπιοτο χαρμάνι.

Με αργιλέδες και ποτά και τσίλιες της γωνίας
σε στέκια για παράνομους βήτα κατηγορίας,
με το κορμί να καίγεται και την ψυχή να θέλει
η πένα μες στα δάχτυλα μιλούσε με το τέλι.

Κρυψώνες και υπόγεια με φως τώρα γεμίζουν
γι’ αυτούς που δέκα χάνουνε και μια φορά κερδίζουν,
με το κορμί να καίγεται και την ψυχή να θέλει
η πένα μες στα δάχτυλα μιλούσε με το τέλι.