Ποτάμια χύνονται στο πάτωμα χλωρά
στο χολ η θάλασσα χωράφι οργωμένο,
χορεύει μόνη της στη σάλα η χαρά
με ένα τραγούδι σκοτεινό και λυπημένο.

Και σβήνω πάλι στο τετράδιο ξανά
τα σκάρτα ποιήματα που έγραψα για σένα,
κι αυτό το όνειρο που πάντα με πονά
το άφησα βαθιά στα ξεχασμένα.

Αφήνω τότε το παράθυρο ανοιχτό
να μπουν οι πρώτες πρωινές οι πεταλούδες
και βρίσκω πάνω στο τραπέζι μου σωρό
νωπές κι ολόχρυσες του φεγγαριού τις φλούδες.

Τις ρίχνω χάμω και ταΐζω τα πουλιά
και αρχίζουνε γλυκά να τραγουδάνε,
τινάζω όλα απ’ το σεντόνι τα φιλιά
και όσες είπαμε κουβέντες που πονάνε.