Τα μάτια σου με κάνανε να θέλω
Το βλέμμα, το βαθύ, το αναρχικό
Στον κόσμο θα πετούσα ένα φουρνέλο
Στην τρέλα μου να κάνω ψυχικό

Και το `ξερες, και το `θελες
Μ’ ανθίζουν κάτι ομορφιές ανώφελες
Και το `ξερες και τ’ άφησες
Το φόντο του Παράδεισου ζωγράφισες
Και τ’ άφησες

Τα μάτια σου με κάνανε να φταίω
Στους φίλους, στους δικούς μας, στο Θεό
Κι αν είχα ένα ταξίδι τελευταίο
Στην Κόλαση με πέταξε κι αυτό
Τα μάτια σου με κάνανε να κλαίω.