Κοίτα πως μοιάζουν οι άνθρωποι, μοιάζουνε κι ας το αρνούνται
τους είδα να τραγουδάν αγκαλιά σε γιορτές, συναυλίες και πέταλα.
Κοίτα πως μοιάζουν οι άνθρωποι, κοίτα τους πως αδικούνται
χωρισμένοι σε χίλια κομμάτια παλεύουνε να βασιλεύουν τα έδρανα.
Όλοι έχουνε ανάγκη κάποιον να τους νοιώσει, άσε τι λεν στην οθόνη τους
άμα πάτε μια βόλτα και πιείτε δυο μπύρες θα δεις θα στα πουν από μόνοι τους.
Κάποια πράγματα δεν αγοράζονται σου είπα και με ρώτησες ποια
το να νοιάζεται άμα κουράστηκες σήμερα κι άμα κοιμάσαι καλά.
Δεν ξέρω με ποιον σε συγκρίνει η κοπέλα, ο πατέρας, οι φίλοι κι η μάνα σου
μα δεν πιστεύω σε τίποτα πέρα από σένα κι απ’ όσα βαστάνε οι πλάτες σου.
Τι ’ναι αυτά τα σημάδια στο σώμα σου μούτρο; Μάλλον ψυχοσωματικά
Άιντε, πάρ’ του την άδεια να φύγουμε να σε δω να κολυμπάς στα ανοιχτά.
Να γελάμε που από τις μπύρες δε μπορούμε να στήσουμε μια σκηνή
να συζητάμε αυτά τα καμένα που δεν έχουνε λογική,
αν ήσουνα ζώο τι θα ‘θελες να ‘σουνα λύκος η να ‘σουν πουλί;
ή πόσοι σ’ όλο τον πλανήτη κοιτάν το ίδιο αστέρι αυτή τη στιγμή;
Είχα ένα φίλο που γίνανε τρεις κι άλλους δυο που ξυπνάνε χαράματα
δουλεύανε χρόνο το χρόνο κάπου να επενδύσουνε τα μεροκάματα.
Έχω φίλο που καίγεται ακόμα φφφ καίγεται γάματα
όποτε πίνει θυμάται τα μάτια της και μου αραδιάζει τετράμπαρα.
Η Καμορρούλα μεγάλωσε μπρο τώρα βγαίνει βαριά από τον κτηνίατρο
θα την βαρέσω τατού την πριγκίπισσα κάποτε μου ’γινε αντίδοτο.
Δεν είναι κακά τα τετράποδα, το κακό είναι μέσα σου κοίτα το
κι ο γείτονάς σου ο μαλάκας γαυγίζει δε σ’ είδα να του βάζεις φίμωτρο.
Όσοι μισούν ότι δεν τους μοιάζει δεν έχουνε θέση στα μέρη μας
ήμασταν πάντα διαφορετικοί, οι διαφορετικοί είναι αδέρφια μας.
Μη ξεχνάς ότι κάνουμε ραπ ποτέ δε μας δώσαν το χέρι τους
ας καλωσορίσουνε σήμερα στην εκπομπή τους το νέο αστέρι τους.

Μη μου το πάρεις άφησέ το λίγο ακόμη
για να απαλύνει τον πόνο σαν το ντεπόν, σαν το ντεπόν.
Θανάση μου πες γράφε για ν’ ακούν οι δρόμοι
από το βορρά ως τα παιδιά των Αθηνών, των Αθηνών.
Αράζουν πίσω απ’ το φεγγάρι και τ’ ακούνε
κάτι τσακάλια που δεν είναι εδώ παρόν, εδώ παρόν.
Ότι βιώσαμε είδα να μας ενώνει, που,
από τη γη ως τα παιδιά των αστεριών.

Αυτή η μουσική είναι μάνα μου για αυτό προσέχω το στόμα μου
αυτός ο τρελός είναι αλλιώς είχαν πει μα ποτέ δε μ’ αφήσανε μόνο μου.
Μαλακίες δε γράφω αν τελειώσουν τα φράγκα θα πάω να κουράσω το σώμα μου
να φτύνει κουπλέ η ανιψιά μου και να τα χορεύουνε break τα εγγόνια μου.
Άμα ρθω στο χωριό αδερφέ να με πας στη γιαγιά να μου πει για τα έθιμα
να με αγαλλιάσουνε οι μυρωδιές τα βουνά, τα πουλιά και τα έλατα.
Να γυρίσω μετά στη Αθήνα να φτύνω κουπλέ από αυτά τα αδέσποτα
να με κατηγορούνε για ραπ του 90 και υπερβολή στο συναίσθημα.
Γουστάρουμε την περιπέτεια, τα ταξίδια και τις μηχανές
να κοιμάμαι μες τη γειτονιά να ξυπνάω σε πόλεις ευρωπαϊκές.
Με φιλάς σταυρωτά πριν να φύγω να φοράω το κράνος μου λες
άμα γίνω εκκλησάκι σε κάποια στροφή να πατήσετε πάνω ταγκιές.
Κι όλο ηρέμησε λίγο μου λες Θανάση είναι όλα εντάξει
αφού το πρόβλημα δεν είναι σπίτι σου τότε γιατί να σε νοιάξει;
Ψυχοθεραπεύσου πριν γίνεις γονιός μπας κι ο πλανήτης αλλάξει
γιατί στρίβαμε μπάφους στην τάξη με διαταραχές στα δεκάξι.
Το κεφάλι μου καίει αδερφέ πιάσε να δεις έχω μέρες στην τέντα
τα πάντα για την οικογένεια, για το συγκρότημα και μια γυναίκα,
για κάθε δάκρυ που φέρνει η ζωή να της δίνω χαμόγελα δέκα
κι όταν νοσηλευτώ στα γεράματα να ’ναι στο πλάι μου σε μια καρέκλα.
Ανάβεις τσιγάρο κοιτάς στο κενό και καρφί μου ανοίγεις διάλογο
μου λες ότι θες να χωρίσεις καιρό αλλά σε ελκύει το παράλογο.
Τα “σε θέλω πολύ” που δε γίνανε λόγια γίνανε δαγκωνιά στο μάγουλο
ιδρωμένα σεντόνια σ’ ένα διαμέρισμα μες την Αθήνα τον Αύγουστο.
Σήμερα έβαλα το beat κι έπιασα το στυλό για να τελειώσω το γράμμα
εύχομαι όταν το ακούσεις να σε πλημμυρίσει χαρά και ζωντάνια.
Νιώθω ερωτευμένος και με το συγκρότημα βγήκανε όλα τα πλάνα
και πήγα με τόνε Βικέντο τον Αύγουστο Παλέρμο και Κατάνια.

Μη μου το πάρεις άφησέ το λίγο ακόμη
για να απαλύνει τον πόνο σαν το ντεπόν, σαν το ντεπόν.
Θανάση μου πες γράφε για ν’ ακούν οι δρόμοι
από το βορρά ως τα παιδιά των Αθηνών, των Αθηνών.
Αράζουν πίσω απ’ το φεγγάρι και τ’ ακούνε
κάτι τσακάλια που δεν είναι εδώ παρόν, εδώ παρόν.
Ότι βιώσαμε είδα να μας ενώνει, που,
από τη γη ως τα παιδιά των αστεριών.