Το πρόσωπο του ποιητή ιστορημένο φυλακτό
τις άλαλες νύχτες,
με αινίγματα και όψεις ρημαγμένων,
αντιδικεί
με τον φονικό βοριά του τέλους,
με ιδιοφυείς εκπτώσεις παίζει
στο σύμπαν του θανάτου.

Στα σπλάχνα ανοίκειου απογεύματος
ημίθεος έφηβος
ρίγανη στο χιόνι φυτρώνει τη ζωή.
Με εραστές κάθιδρους
και μακάριους εργαζόμενους
στα περίχωρα οιμωγών και φράσεων
αμνός του θεού, ο ποιητής
στην αριθμητική του Άδη είναι χρεωμένος.

Ακροβάτης,
στο σκοινί του έρωτα
την τελειότητα της προδομένης σάρκας μετρά
με λέξεις και σημεία στίξης,
σε μια αυστηρή δασυνόμενη
διδασκαλία ήχων, γραμμάτων και ρυθμού.