Αν σου ‘χω γράψει στιχάκια πικρά
και αν σου ‘χω στείλει λόγια θυμωμένα
είναι που έχω αντέξει πολλά
και σου ‘χω πάλι πολλά μαζεμένα.

Πόση νομίζεις πως έχω υπομονή,
πόση αγάπη ακόμα να σου δώσω,
πάντα γυρνάω και δεν είσαι εκεί
και τη καρδιά μου θέλω να παγώσω.

Βαρέθηκα να ‘μαι στην καβάτζα εγώ
και εσένα μια ζωή να περιμένω,
στο είπα και ξανά θα σου το πω
δεν είσαι πια της καρδιάς μου απωθημένο.

Βαρέθηκα να ‘μαι στην καβάτζα εγώ
μες στο μυαλό σου να ‘μαι δεδομένος,
στο είπα και ξανά θα σου το πω
δεν θέλω πια να ζω φυλακισμένος.

Και δεν θυμάσαι πως ήσουν εσύ
που ορκιζόσουν μια νύχτα κλαμένη
πως η αγάπη και αν είναι πικρή
στο τέλος μόνο αγάπη μας μένει .

Βαρέθηκα να ‘μαι στην καβάτζα εγώ
και εσένα μια ζωή να περιμένω,
στο είπα και ξανά θα σου το πω
δεν είσαι πια της καρδιάς μου απωθημένο.

Βαρέθηκα να ‘μαι στην καβάτζα εγώ
μες στο μυαλό σου να ‘μαι δεδομένος,
στο είπα και ξανά θα σου το πω
δεν θέλω πια να ζω φυλακισμένος.