Την πόρτα χτύπησε το πρωί
η απελπισία,
παρέα με την οργή
έκατσαν στο σαλόνι,
φίλεψα σιδερένια λόγια
που έσταζαν θυμό.
Ήπιαν αίμα αλαβάστρινο σε φλιτζάνι
μαγειρεμένο με οργή
γαρνιρισμένα με απόδειξη
λογαριασμού μηδενικού.
Το γκαρσόνι πάλι με άδεια χέρια...

Ψηλά πέταξε η ελπίδα
και εμάς ο Επιμηθέας
μόνο το κουτί μας άφησε.

Ένα παντοπωλείο κοινωνικό η ζωή μας,
μία προσφορά η ανημποριά
δάκρυ κόκκινο ιδρώνει το μάγουλο.
Ένα κεφάλι με καπέλο τη ντροπή
στρέφει και κοιτά το άδειο μπαλκόνι.

Το μάτι ταξιδεύει.
Η ατσάλινη πόρτα του πόνου ανοίγει,
–βία και φωνές τα πασπαρτού–
το μπαλκόνι το ψηλό δείχνουν
με τρεμάμενο πόδι,
ο διάδρομος στην κουπαστή οδηγεί
– πόσο χαμηλή φαντάζει μπροστά στην απελπισία…