Η ΚΥΡΙΑ X έφτασε στη γενέθλια πόλη σαν προσκυνητής. «Καλά που υπάρχει και αυτή και με κάνει να βλέπω τη ζωή από την ανάποδη» σκέφτηκε.

Πρώτη της δουλειά να πάει στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου ήταν υπάλληλος η μητέρα της. Δεν πήγε από την κύρια είσοδο, γιατί ήταν περασμένες δύο και η Τράπεζα ήταν κλειστή για το κοινό. Πήγε στην πίσω πόρτα του νεοκλασικού κτιρίου και χτύπησε το κουδούνι, όπως έκανε συνήθως. Της άνοιξε ο επιστάτης. «Καλώς την» της είπε με πρόσχαρο ύφος. «Πέρασε. Η μητέρα σου σε περιμένει. Τελειώνει σε λίγο τη δουλειά της».

Η Κυρία X άκουσε ένα δυνατό φρφρφρουυυπ… Σαν τα τρομαγμένα πουλιά, όταν χτυπούν τα φτερά τους στον αέρα, για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Αυθόρμητα ακούμπησε το μέρος της καρδιάς για να μην αναχωρήσουν οι παλμοί. Πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε στη μεγάλη αίθουσα της Τράπεζας. Ο θόρυβος των γραφομηχανών λες και απορρόφησε το καρδιοχτύπι της. Αναζήτησε τη μητέρα της.

Καθόταν όπως πάντα μπροστά στον γκισέ με το συνάλλαγμα. Με τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά της σαν κάδρο στην κατάλευκη επιδερμίδα του προσώπου της. Αυτό το λευκό που απλωνόταν σαν σύννεφο σε όλο της το σώμα. Στα χέρια της πρώτα από όλα, αυτά τα αφράτα βαμβάκια, φτιαγμένα για χάδια και φιλιά. Η μπλε ποδιά της ανάσαινε ήρεμα στα στήθη της. Δυο στήθη περιστέρια. Η Κυρία X έκλεισε τα μάτια και χάθηκε ανάμεσά τους. Μύριζαν φρέσκο γάλα.

Την επανέφερε το τακ τακ τακ της γραφομηχανής, που κελαηδούσε κάτω από τα δάχτυλά της. Η μητέρα της χαμογελούσε όλο γλύκα. Τι χαμόγελο πανήλιο ήταν αυτό! Η Κυρία X την πλησίασε. Την άγγιξε με προσοχή. Να ενθυμηθεί. Τα ζουμερά της μπράτσα, τα πρωτόκλητα. Κοιτίδες ψυχωμένες, για να μη φοβάται.

Η υπάλληλος ξαφνιάστηκε από το άγγιγμα και τη ρώτησε ενοχλημένη: «Τι θέλετε;». «Να κάνω μια κατάθεση» απάντησε ταραγμένη η Κυρία X

«στη μνήμη της μητέρας μου».