Η ζωντανή σου ομορφιά
μια δίκαιη επανάσταση
στα χρώματα του Μάριο
μα η μηχανή του Σκόρπια
στημένη απελπισία
χωρίς διαφυγή.
Ελεύθερη έξοδος
μονάχα τα νερά του Τίβερη,
εκεί δεν παγιδεύεται
η αγάπη των πουλιών.
Παραδομένη σε ένστικτα
με χέρι νεκρού για φυλαχτό
τελειώνεις φτωχή μου Φλόρια
μα πάντα στέκεσαι ενώπιον Θεού
και αποτρόπαιου.
Τρέμει η Ρώμη
μέσα στη μνήμη της κραυγής,
νεφέλη γίνεσαι
σύννεφο θλίψης κι αγωνίας
δίχτυ στον χρόνο ακατόρθωτο
ευάλωτο πλάσμα, εύθραυστο
και τόσο κοντινό μου.