Το φως του κόσμου
κρύβεται
κι ό,τι φωνάζει πια
η τραγική σου μοίρα.
Βάφω με αίμα
τη σκάλα που περπάτησα,
για να σε φανερώσω.
Τι μεγαλείο
η εγκατάλειψη!
Τι τραγικότητα
ο φόβος!
Παγίδες
ζεσταίνουν το ικρίωμα
το στέμμα ματωμένο
μα όρθιο.
Μπροστά στη δίκη του γένους μας
σε συγχωρεί Τζοβάνα.
Μισότρελη στον θάνατο
αστέρι σκοτεινιάζει
λάμπουν μονάχα φοβερά
όσα με κόλπα έπλασε
ο βασιλιάς Ερρίκος.