Η γιαγιά μου
άνθιζε στήθη από ηλιοτρόπια
κι έπλαθε λέξεις
με γράμματα άλλης φυλής ανθρώπων.
Διατηρούσε θρόνο ξύλινο
στο κέντρο της αυλής Της
και δίχως να το καταλαβαίνει
έγραφε μέσα μου ιστορίες
που ψάχνανε εξήγηση
στο πρόσωπο της νύχτας.
Η πόλη πίσω Της έχει αλλάξει ουρανό,
όσα ζήσαμε φιλιώνουν
με σάρκα μιας ζωής
που μέσα μου τελειώνει.
Τώρα πια σε επετείους αποχωρισμού
νοθεύω την αγάπη μας
και Της ζητώ να μου μιλήσει
για πράγματα απλούστερα.
Πώς είναι λόγου χάριν
ο θάνατος ή ο έρωτας
και πώς να κρύψω την ντροπή
που ήμουν πάντα
τόσο απροετοίμαστος;