Τα πρωινά

γεμίζω τα χαρακώματα.

Το είδωλο στέκει ανέκφραστο

όπως προτείνουν ειδικοί

και πριν ξεφύγουν οι σκιές

προσβλέπω σε μία υπόσχεση.

Είναι μεγάλη η μέρα, βλέπεις

κι απρόβλεπτη.

Τα βράδια, γυρίζω γεμάτος εμπειρία,

όσο μπορώ ειλικρινής

μ’ εξαντλημένα βέβαια τα φίλτρα.

«Θ’ αντέξουμε μια νύχτα δρόμο»

σιγοκαίω τη σκέψη.

Γυρίζω πάλι το κλειδί,

σβήνω το φως,

με νανουρίζει ο χρόνος.