Όταν μίλησα για κυανή ακτή

χειροκροτήσανε

μα με μανία τώρα πια

στέκομαι σε εικόνες

απ’ τις Ορκάδες νήσους.

Ξέρω θα πούνε πως αλλάζουν οι σταθμοί

μα πιο πολύ τα μάτια μας,

κανένα φως δεν καρτερά το ίδιο.

Παρατηρώ τα ενδεχόμενα ζωής

χωρίς το πρόσωπο

και κρύβω μέσα στη μετάνοια

μία τροφό ελπίδας.

Κανένα όνειρο δεν με χώρεσε

γιατί να με χωρέσει ο τόπος;