Έχεις δει ποτέ πώς τρυπά το φως τα μαργαριτάρια

ή πώς στεγνώνει η παιδικότητα

όταν για σένα γράφω;

Η σιωπή μάς δηλώνει πως κάποτε υπήρξαμε

σαν λέξη

σαν συναίσθημα

έστω σαν αναζήτηση.

Χωρίς αφή μετρώ τον χρόνο

κι ακόμα διαγράφω φως

τις ώρες που ανατέλλεις.

Τι να σημαίνει κεχριμπάρι

Μάη μήνα

και τι το σ’ αγαπώ

αν δεν το κρεμάω στον λαιμό σου;

Πληκτρολογώ το όνομα τα πρωινά

ματαίως,

τα δειλινά και πάλι αντιστέκομαι

με κάποια πρόφαση ορθογραφίας,

μα κατά βάθος χάνομαι

σε παρηχήσεις και φωνήεντα

ζητώντας τη φωνή σου.

Ό,τι μου έμεινε

είναι οι αμαρτίες μου.