Άσπρη η χώρα της αφής
κατάλευκη. Και μέσα της
ανάπηρη η γλώσσα
ίχνη αφήνει συλλαβές
διάσπαρτες στο χιόνι

Κίτρινα στίγματα
ταπεινά χαμομήλια ή τριαντάφυλλων
πέταλα σκοτωμένου που θύμιζαν
αίμα; Μέσα σ’ όνειρο έσκυβες
με αγωνία του τέλους τις γύρευες
άτσαλα σκάβοντας βιαστικά παγωμένες
ανάσες ψιθυρίσματα που δεν πρόλαβαν
σε κραυγές και κατάρες να σβήσουν
και κρυστάλλους φωνές που οι βόμβες
τις πέταξαν σε οθόνες μουσεία και
ο κόσμος δεν άκουσε μ’ αγωνία
του τέλους τις γύρευε μέσα σ’ όνειρο
έψαχνε μία λέξη να φτιάξει δύο
λέξεις μια φράση να χτίσει να
μιλήσει ν’ αρθρώσει να πει
Σ’ ονειρεύτηκα χτες

Και με τάραξε τρόμος
ότι ζω την ζωή άλλων ανθρώπων
Ότι εσύ δεν υπήρξες και σε όνειρό
μόνο το σύμπαν σου έγειρες
να φιλήσει ειδώλων καθρέφτες

* * *

Σ’ άλλου όνειρό γρήγορα πέρασα.
Πολύ φως. Μες στο φως κι από φως
σαν αυγή που ξεθώριασε εσύ
τ όνομα σου εθώπευες να ιάσεις
την κρυφή σου πληγή πώς ποτέ
το όνομα αυτό δεν μιλούσε για σένα
Χώρα αν ήσουν ή πρόσωπο

* * *

Ξαφνικά σιωπή. Άλλου
όνειρο ή δικό μου δεν ξέρω

Σε παγκάκι καθόταν. Στην άκρη
πολύβοου δρόμου. Τα παλιά σχισμένα
ρούχα φορούσε. Με τα μάτια
καρφωμένα τώρα μπροστά
– σαν να έβλεπε, κάποιον ή κάτι.
Προσευχόταν, το ήξερα, αλλά αλλιώς

Τσακισμένο το σώμα ακουμπούσε
στο ίδιο το σώμα. Και τα λόγια
και αυτά ακουμπούσαν στους γυάλινους
τοίχους των κτιρίων πού υψώνονταν γύρω

Αντανάκλαση λόγου σκέφτηκα και τον ένιωσα
να τραντάζεται και λυγμοί να τον παίρνουν
γείρε και πάλι γείρε ότι έλεγε
– σε χώρα ή πρόσωπο πατρίδα μιλούσε;
και με το βλέμμα της αφής
σε ρήγματα ερείπια στης γλώσσας
τα ραγίσματα στερέωσέ μας
σημαία λάβαρο σε χώρα ηδονής