Τα πολύπλοκα κράτησα για μένα
Και σ’ άφησα στα πιο ανώδυνα
Γιατί για τα οδυνηρά χρειάζεται το δάκρυ
Που βγαίνει κόκκινο
Σα φιγούρα ανθρώπου ξημέρωμα στο δρόμο