Στο μαχαλά

Η θεία Αρετώ περίμενε μόνο

Γύρω της μυξιάρικα ως έξι χρόνων

(Μια μύξα κίτρινη σαν σταλακτίτης)

Κι αγνάντευε από τη γωνία την εργάτρια.

– παλιά συνάδελφος του πρωινού

Να πει την καλησπέρα της για να τ’ αφήσει τα σκαλιά

Να σηκωθεί και να βαδίσει στο κρεβάτι.

Σαν όνειρο διάβηκε την ήπειρο

Και στον εμφύλιο ασπάστηκε τον άντρα της

Έθαψε κι ένα παιδί που ’φαγαν τα ποντίκια

Ξημέρωμα πήρε το σώμα του

Το έριξε απ’ τα βράχια

Έλειπαν πέντε δάχτυλα

Τα μάτια του κλειστά του ύπνου

Και βύζαινε ακόμα τον καρπό