Πάλι περπατώ στους δρόμους σου,
στις ανηφόρες σου διψώ,
στους ποταμούς σου ξεδιψώ το στόμα μου.

Κι αν δεν είσαι εδώ ποιος νοιάζεται,
σε ζωγραφίζω στον καπνό,
τι ειρωνεία, εσείς οι δυο πως μοιάζετε.

Δάκρυ, δάκρυ, πόνο, πόνο,
πάλι παίζω με τον χρόνο.
Σε γεννάω, σ’ ανασταίνω
και απάνω σου πεθαίνω.

Όλα, όλα ήσουν για μένα,
σε ψάχνω τώρα σε ξένα χιλιάδες ξένα φιλιά.
Όμως, χαμένος είναι ο κόπος,
εσύ ήσουν ο μόνος δρόμος απ’ το φιλί στην καρδιά.

Όλα, τα πάντα ήσουν για μένα,
σε ψάχνω τώρα σε ξένα χιλιάδες ξένα φιλιά.

Μόνο εσύ γνωρίζεις τον τρόπο,
να καταστρέφεις τον κόσμο
και να τον φτιάχνεις ξανά.

Πάλι περπατώ στις μνήμες μας,
σ’ ένα δωμάτιο κλειστό
ανοίγω ουρανό στις νίκες μας.