Αχ, και να έπιανε η ευχή,
στη θύμησή σου να μην γδέρνομαι,
πώς ν’ αφεθώ σ’ άλλη ψυχή,
στο παρελθόν θαλασσοδέρνομαι
που μ’ έχεις ρίξει με σιωπές,
φύλλο στου ανέμου τις ριπές.

Του κόσμου τα παράπονα,
αν σου ‘κανα, θα μάτωνα,
αν σου ‘λεγα τι χάλασες,
θα μάτωναν κι οι θάλασσες.

Κι αυτό το βλέμμα σου το θαλασσί,
και θάνατος κι Ανάσταση
και άλυτά μου μάγια μου,
αχ μάτια μου, αχ μάτια μου.

Αχ, να με φέρει μια ευχή,
ως του κορμιού σου τον Παράδεισο,
που σαν παιδί μες στη βροχή,
ψάχνω μια αυλή σ’ αυτή την άβυσσο.

Ψάχνω το θαύμα που ‘χα δει,
σ’ ένα σου βλέμμα θαλασσί.