Βρέχει, νερά κατεβαίνουν, πλοκάμια,
σου 'δεσαν πάλι σφιχτά την ψυχή,
άγρυπνος πάντα ο φόβος στα τζάμια,
άγρυπνη κι η βροχή.

Άραγε τώρα θυμάσαι, σωπαίνεις
κι άραγε κάπου κρυφά νοσταλγείς,
ποιοι σε σκοτώνουν και ποιους ανασταίνεις,
πέφτει νερό κι αργείς.

Θεέ μου
με πόσες βροχές αγαπήθηκα,
αν δεν φανείς
κι αν σε χάσω νικήθηκα.

Βρέχει, σε ψάχνω τι έκανα λάθος,
μέσα μου εσύ και τριγύρω νερό,
όλα γαλάζια και πόνος στο βάθος,
φώναξε να σε βρω.

Όσο κι αν βρέχει στη μνήμη στο σώμα,
όσο κι αν θες να κρυφτείς, ν' αρνηθείς
κι αν σε τρομάξουν με θάνατο ακόμα
αν μ' αγαπάς, θα ‘ρθεις.

Θεέ μου
με πόσες βροχές αγαπήθηκα,
αν δεν φανείς
κι αν σε χάσω νικήθηκα.