Αυτός ο νότος που όλο πεθαίνει,
αυτός ο νότος που όλο γεννά,
η ίδια μοίρα ακουμπισμένη
πάνω στην πλώρη του πουθενά,

Αυτός ο νότος που ‘χει για ίσκιο
μόνο την τέντα του ουρανού,
δικός του νόμος, δικό του δίκιο
είναι η φτώχεια του διπλανού.

Από τη Νάπολη μέχρι την Κρήτη,
τη Μασσαλία, το Γιβραλτάρ,
ένα καράβι χωρίς πλανήτη
σ’ ένα ταξίδι χωρίς ραντάρ.

Βάλε τ’ αφτί σου πάνω στο κύμα
κι άσε το σώμα ν’ αφουγκραστεί,
αυτού του τόπου το μόνο σχήμα
είναι η καρδιά του κι η αντοχή.

Από τη Νάπολη ως την Κερύνεια
την Αλεξάνδρεια, το Γιβραλτάρ,
ένα καράβι χωρίς πλανήτη
σ’ ένα ταξίδι χωρίς ραντάρ.