Ποτάμι κρούσταλλο νερό
καθάριο κατεβαίνει
κόσμος στην ακροποταμιά
τηράει κι ανημένει

Την ώρια κόρη να διαβεί
το ξύλινο γιοφύρι
κι η κόρη αλλάζει φορεσιές
αλλάζει το μαντήλι

Πότες φοράει τα καφετιά
πότες φοράει τα μαύρα
πότες φοράει τα κόκκινα
σαν της φωτιάς τη λάβρα

Στέκει ψιλοϋπερήφανη
κι έχει μακριά το βλέμμα
στέκει και γλυκοτραγουδεί
στου ποταμού το ρέμα

Θέλω γιοφύρι να διαβώ
καλά θεμελιωμένο
μ' αστραποβρόντητα κορμιά
το θέλω στοιχειωμένο

Και κάτω αίμα για νερό
με βρούχος να κυλάει
ν' αντιλαλιέται στο βουνό
ν' απλώνει τα πελάη

Τότες την άσπρη φορεσιά
θα βάλω να διαβαίνω
πάνω στη γης θα περπατώ
στον ουρανό θα βγαίνω