Τη Κρήτη έχεις για θεό,
σταυρό προσκυνητάρι,
μα είναι το βλέμμα σου θαμπό,
σαν το χλωμό φεγγάρι.

Τρέχει στο αίμα σου ρακή,
φαρμάκι στη καρδιά σου
και μια βεντέτα σαν φωτιά
που καίει τα σωθικά σου.

Ο πόνος μέσα μου θεριό,
το μίσος μου μαχαίρι,
το δίκιο έστησε χορό,
και ο χάροντας καρτέρι.

Χρεώθηκα το φονικό
χαράματα μια Τρίτη
και από τότε δεν πατώ,
τ’ άγιο σου χώμα Κρήτη.

Διώξ’ αδερφέ μου την οργή,
στο μίσος βάλε τέρμα,
την μια εγώ την άλλη εσύ
πνιγήκαμε στο αίμα.

Κέρνα τον χάρο τσικουδιά
μήπως και μας ξεχάσει
και άλλη μάνα τώρα πια
για φονικό μην κλάψει.

Μαύρος θυμός απ’ τα παλιά
στα σπλάχνα σου γεννιέται,
άλλος σε βλέπει σαν θεό
κι άλλος σε καταριέται.

Μα είναι αντρίκιο να μπορείς
το μίσος να νικήσεις,
και να ‘χεις άντερα γερά
απ’ το μηδέν ν’ αρχίσεις.

Το στίγμα τώρα του φονιά
το ξέρω δεν θα σβήσω,
μα ήταν ζήτημα τιμής,
ιο αίμα να πάρω πίσω.

Όπως ο ήλιος δεν μπορεί,
να βγει από τη δύση,
ετσά και τούτο το κακό
δε πρόκειται να σβήσει.