Μια νύχτα μελαγχολική
ο νους μου είχε σαλτάρει,
βρήκα μια πόρτα μαγική
και βγήκα στο φεγγάρι.

Είδα βουνά αστραφτερά,
καράβια από ασήμι
που 'χαν στη πλώρη τη χαρά
και το καημό στη πρύμη.

Είδα κι ένα φτωχό πουλί
με τα φτερά κομμένα
κι άρχισε να με πυρπολεί
ο πόνος μου για σένα.

Και κίνησα με την αυγή
να σ’ ανταμώσω πάλι,
να ξανασμίξουμε στη Γη
στο ίδιο προσκεφάλι.