Λένε πως είναι η ψυχή θάλασσα αγριεμένη,
που έχει μάτια ανοιχτά,
πως έχει στόμα και μιλιά απ’ το κορμί σαν βγαίνει.

Λένε πως είναι ο θάνατος της λησμονιάς βοτάνι,
που μόνο ο χάροντας κρατά
στρίβει τσιγάρο και κερνά, η ώρα του σαν φθάνει.

Μα δεν φοβάμαι θάνατο
και το μακρύ ταξίδι,
μόνο φοβάμαι την λησμονιά
που η νυχτιά θα κρύβει.

Λένε πως είναι η σιωπή του έρωτα τραγούδι,
που φέρνει ο αγέρας από μακριά,
ποτίζει χώμα η μοναξιά και γίνεται λουλούδι.

Μα δεν φοβάμαι θάνατο
και το μακρύ ταξίδι,
μόνο φοβάμαι την λησμονιά
που η νυχτιά θα κρύβει.