Πες μου ψέμα κι ας θυμώσω πως με λάτρεψες
να γελάσω την καρδιά μου που δε λάτρεψες.
Το κορμί μου που με χάδια το ζωγράφισες
σου γυρίζω τα φιλιά σου που μου άφησες.

Κι αν το δάκρυ τον καθρέφτη μου τον ράγισε,
το σκαρί σου στο βυθό μου πια ναυάγησε.
Θα κρατήσω την ανάσα και θα βγω στεριά
να λιαστώ και να ξεχάσω όλα τα παλιά.
Θα κρατήσω την ανάσα και θα βγω στεριά.

Μες στ’ αυτιά μου τριγυρίζουν σαν αδέσποτα
λόγια μαγικά, μελένια κι όλα τίποτα.
Τώρα τα δικά σου χείλη είναι εύγλωττα
στη σιωπή τους φυλακίσαν τ’ ανεκπλήρωτα

Κι αν το δάκρυ τον καθρέφτη μου τον ράγισε,
το σκαρί σου στο βυθό μου πια ναυάγησε.
Θα κρατήσω την ανάσα και θα βγω στεριά
να λιαστώ και να ξεχάσω όλα τα παλιά.
Θα κρατήσω την ανάσα και θα βγω στεριά.