Σκυμμένος χρόνια πάνω στα βιβλία
μεσ’ το σωρό, εσύ, ρομαντικός
σε είχα δει σε κάποια ομιλία
για τους φτωχούς εργάτες, τη δουλεία
να ‘σαι αγρίμι, φλόγα και αμνός
και να υμνείς την άδολη φιλία.

Της πληρωμής δεν άπλωσες το χέρι
όταν καπάκι γύρισε ο καιρός
κι αφού τον κόσμο μοίρασαν εταίροι
με της αγάπης τάχα το μαχαίρι
εσύ του δίκιου έμεινες φρουρός
με μια ελπίδα κόκκινο πιπέρι.

Και πως να μη βρεθείς κυνηγημένος
και θύμα μιας φτωχής πολιτικής,
στη νίκη πάλι βγήκες ηττημένος
κι απ’ το κακό των άλλων γελασμένος
σε μία γλώσσα που ‘ναι πλαστική
από εχθρούς και φίλους ξεγραμμένος.

Ποτέ δεν πρόδωσες, δεν ήσουν σκλάβος
μιας αφελούς και δήθεν προσμονής,
αυτά που βίωσες κοιτάς νηφάλιος
κάποιες φορές νομίζεις ήσουν άλλος
με τη ψυχή σου πάντα διαφωνείς
σαν ποιητής της ήττας σου μεγάλος.