Γιατί είσαι φίλε σκεφτικός,
αμίλητος και σιωπηλός, τι βάσανο σε δέρνει;
Πρώτο τραπέζι μοναχός
μπουκάλια αδειάζεις συνεχώς, ποιος χωρισμός σε φέρνει;

Σου ‘χω έτοιμη την πίστα
τα ζεϊμπέκικα σου ρίχ’ τα, χόρεψε τα σαν αετός.
Τα προβλήματα σου πνίχ’ τα,
σβήστα όλα μες στην νύχτα, γίνε πάλι δυνατός.

Γιατί είσαι φίλε σκεφτικός,
θλιμμένος, μελαγχολικός, τσιγάρα αναβοσβήνεις.
Ποιος έρωτας σε θόλωσε
και ποια ψυχή σε πρόδωσε κι αντρίκιο δάκρυ χύνεις.

Σου ‘χω έτοιμη την πίστα
τα ζεϊμπέκικα σου ρίχ’ τα, χόρεψε τα σαν αετός.
Τα προβλήματα σου πνίχ’ τα,
σβήστα όλα μες στην νύχτα, γίνε πάλι δυνατός.