Του φθινοπώρου τ' άστρο σβήνει
ξαναθυμάμαι και σιωπώ
αυτά που είχα να σου πω
η καρδιά μου θα κρύβει

Βαθύ παράπονο σκεπάζει
την έρημη ακροποταμιά
τ' αγέρι μες την καλαμιά
φυσαρμόνικα μοιάζει

Και περιμένω μόνος πάλι
στου φθινοπώρου τη βραδιά
αυτά που είχα στην καρδιά
τα κρατώ για μιαν άλλη