Υφάντρα της αγάπης
με πίκρα και με πόνους
μη δένεις την ψυχή μου
κόρη εσύ τον Δία
Δέσποινα.

Έλα κοντά μου πάλι
σαν κάποτε θυμάσαι
που σε παρακαλούσα
και το χρυσό παλάτι
άφηνες.

Γοργόφτερα αηδόνια
το άρμα σου τραβώντας
στη μαύρη γη πετώντας
μες στο γαλάζιο αιθέρα
σ’ έφερναν.

Έλα πάλι και τώρα
και λύσε την ψυχή μου
από την μαύρη έγνοια
κι όσα θέλει να γίνουν
κάνε τα.

Αθάνατη Αφροδίτη
τα ολόχρυσα ποτήρια
με νέκταρ γέμισέ τα
στο γιορτινό τραπέζι
κέρνα Θεά.