Μ’ ένα μπλουζ συντροφιά ξημερώθηκα πάλι
κι η αιτία είσαι πάντα εσύ
που με βρίσκει η αυγή να `χω κάνει κεφάλι
με το κλάμα του Μισισιπή

Κι όλο λέω θα ξεφύγω
λίγο ακόμα θέλω μόνο ακόμα λίγο
δεν μπορώ να ησυχάσω
κάτι πρέπει να κάνω τη ζωή μου ν’ αλλάξω

Αχ βρε Ρίνα Κατερίνα
η φυγή σου φωτιά η θύμηση σου λεπίδα
που με κόβει δυο κομμάτια
τέσσερα, δεκατέσσερα
αχ βρε Ρίνα
Κατερίνα

Με τα μάτια κλειστά να ησυχάσω παλεύω
κι από κάτω απ τα βλέφαρα εσύ
να μου διώχνεις τον ύπνο που `χει τόση ανάγκη
το μυαλό μου να ξεκουραστεί

Κι η βροχή δυναμώνει
και υγραίνει τη σιωπή που με κυκλώνει
άλλη μια νύχτα φεύγει
και το άυπνο κορμί μου το δικό σου γυρεύει