Έχουνε τ’ άλογα ουρά, έχει κι η αγελάδα,
την έχει ο άνεργος μπροστά και πίσω η αχλάδα.
Ουρά θα βρεις στην Εθνική σαν κλείσει η Μαλακάσα,
ουρά θα δεις και στο μπουφέ σαν θα στρωθεί η μάσα.

Έχουν ουρά τα νυφικά και τα μεγάλα πιάνα,
έχουν τα φράκα τα παλιά, έχουν τ’ αεροπλάνα.
Έχουν τα ψάρια στο νερό και τα πουλιά στην πλάση
έχει ουρά στον Μάλαμα, ουρά και στον Θανάση.

Ξέρω πως γίνεται ουρά το Σάββατο, το βράδυ
όπου κλαρίνο και βιολί μαζεύεται κοπάδι.
Ουρά θα δεις στη λαϊκή, στον πιο φτηνό τον πάγκο,
στου δήμου το συσσίτιο όταν δεν έχεις φράγκο.

Μα να ’χει ουρά αξημέρωτα μπροστά στο παρεκκλήσι;
Ουρά στη Μητροπόλεως, οι δρόμοι να ’χουν κλείσει
και να θρηνούνε οι πιστοί, να ανοίγουνε σημαίες,
όλο κορώνες και σταυρούς, βυζαντινές ρομφαίες!

Να λένε “θέλω βασιλιά κι ας τρώγω μιαν ελίτσα”
εκείνοι που τα σόγια τους γυρνούσαν με βαλίτσα
σε Γερμανίες, Βέλγια και - πού στον ήλιο μοίρα -
να κλαίνε για τον έκπτωτο, να κλαίνε για τη χήρα.

Αυτό ούτε στον ύπνο μου δεν το ’χα ιδωμένο
κα, τι σας λέω, τώρα πια, όλα τα περιμένω.
Να ’χουν ουρά τα μούσμουλα, να έχουν τα μπιζέλια,
να ’χουν οι άνθρωποι ουρά και να μην έχουν σκέλια.

Να ’χει ουρά ο δικαστής, και ο μητροπολίτης,
ο βουλευτής, ο υπουργός και ο αρχιμανδρίτης.
Να ’χει ουρά ο δήμαρχος και ο εισαγγελέας
και την πιο πλούσια ουρά να έχει ο βασιλέας.

Μα σαν οραματίζομαι και σαν αποκοιμιέμαι
βλέπω ένα κόσμο όμορφο, το λέω δεν κρατιέμαι,
χωρίς γαλαζοαίματους, χωρίς ωχρούς διαδόχους
που θα πετάνε ψίχουλα και που θα στήνουν βρόχους.

Θα ’ναι το αίμα κόκκινο κι η λευτεριά μας χρέος
και δεν θα υπάρχουν έκπτωτοι και νυν και πριν και τέως.
Θα ’ναι το δίκιο ζωντανό κι από ζωή θα σφύζει
κι ουρά θα έχει μοναχά αυτός που την αξίζει.