Από παιδί μετρούσα
Τη δύναμή μου στους εχθρούς
Και πώς θα τους νικούσα
Από παιδί είχα θέμα
Μην κόψει άλλος το σκοινί
Και χάσω πριν το τέρμα

Στο κράτος του μυαλού μου
Μονάχος μου βασίλευα
Μονάρχης του εαυτού μου
Έπρεπε να κερδίσω
Να μείνω εγώ κι ο ίσκιος μου
Και να μοναχοζήσω

Μα ξαφνικά με είδα
Να κυνηγάω φαντάσματα
Στη μοναχοπαγίδα
Τρελός, σε μαύρο χάλι
Στο βρόντο να σκορπάω φωτιές
Και ν’ απορούν οι άλλοι

Να ‘ταν το αργά νωρίς
Να ‘ρχόμουνα
Κι άλλος άνθρωπος κοντά σου
Να γινόμουνα
Τη χαρά της μοιρασιάς σου να προλάβω
Που διψάω τώρα να την καταλάβω

Από παιδί κοιτούσα
Στον καθρεφτένιο μου εαυτό
Και πώς αντανακλούσα
Αυτοδικαιωνόμουν
Στο στρείδι μου κρυβόμουνα
Και όλους τους φοβόμουν

Μα ξάφνου το είδωλό μου
Καθρέφτισα στα μάτια σου
Και είδα τον εχθρό μου
Τους άλλους δεν φοβόμουν
Μα ήμουν εγώ στα πρόσωπα
Των άλλων που κρυβόμουν

Αχ, είσαι η μόνη ελπίδα
Απ’ του μυαλού μου να σωθώ
Τη μοναχοπαγίδα
Να σε είχα , να σ’ αγγίζω
Και για ισόβιο αρχηγό
Πιστά να σε ψηφίζω

Να ‘ταν το αργά νωρίς
Να ‘ρχόμουνα
Κι άλλος άνθρωπος κοντά σου
Να γινόμουνα
Τη χαρά της μοιρασιάς σου να προλάβω
Που διψάω τώρα να την καταλάβω