Πάνω στα πικρά καράβια φορτωμένα προσφυγιά
κάποια μάνα κουβαλάει τα χαμένα της παιδιά.
Τα τσιγάρα της ανάβει κι όλο φεύγει με το νου
η γιαγιά μου η Εκάβη, η Κατίνα η Παξινού ταξιδεύει με το νου.

Και προτού να μεταλάβει με τη φούστα δίνει μια
κάποιο κύμα να συλλάβει, κάποιο κύμα
να την πάει στην παλιά της γειτονιά.
Στο μικρό της κατσαρόλι μέλι και φασκομηλιά.
τόσοι ρόλοι βιτριόλι,
τόσοι ρόλοι του πλεχτού της η θηλιά,
αξεπέραστη μιλιά.

Φορτώστε παιδιά, ερωτευτείτε παιδιά,
καβαλήστε τα πουλάρια
να χορέψουμε όλοι απόψε στου ουρανού την αγκαλιά.
Κάστρα και πουλιά, γκρεμοί φεγγάρια
να χορέψουμε όλοι απόψε στου ουρανού την αγκαλιά.
Κάστρα και πουλιά, γκρεμοί φεγγάρια
μες στη μέση τ’ ουρανού.

Πέρα εκεί στα μαύρα νέφη μια βασίλισσα κυρά
δυνατά βαράει το ντέφι, ξεσηκώνει τα μωρά.
Λεύτερη χωρίς πατρίδα μ’ ένα άρωμα βαρύ
όταν φτάνει η καταιγίδα πάντα εκείνη αναχωρεί.

Βγαίνει ο κόσμος στο σφυρί
κάνει πλάκα με τον χρόνο, με τον πόνο του αλλουνού
και καρφώνει την ατάκα έτσι μόνο,
έτσι μόνο η Κατίνα η Παξινού.

Και για ποιον χτυπάει η καμπάνα
πάει ρωτάει μες στα μπαρ,
μοναχιά της απαντάει, πάει ρωτάει
τρελομάνα η τσιγγάνα η Πιλάρ,
αξεπέραστη μιλιά.

Φορτώστε παιδιά, ερωτευτείτε παιδιά,
καβαλήστε τα πουλάρια
να χορέψουμε όλοι απόψε στου ουρανού την αγκαλιά.
Κάστρα και πουλιά, γκρεμοί φεγγάρια
να χορέψουμε όλοι απόψε στου ουρανού την αγκαλιά.
Κάστρα και πουλιά, γκρεμοί φεγγάρια,
η Κατίνα η Παξινού.