Μη βγεις ακόμα ήλιε μου και ας μην ξημερώσει
πριν γιατρευτεί η μαχαιριά
που μου 'χει δώσει στην καρδιά
αυτή που τόσο αγάπησα και μ' έχει πια πληγώσει

Θα πιώ σαν δηλητήριο
την πίκρα που 'χω νιώσει

Ήμουν τη νύχτα άγρυπνος με τη δική της σκέψη
η φοβερή της απονιά
ίσως να μ' έκανε φονιά
η προδοσιά που έδειξε μ' έχει σκληρά παιδέψει

Ποτέ μη βγει ο ήλιος
κι η μέρα να μη φέξει

Δεν έκλεισα τα μάτια μου, από τη θλίψη λιώνω
κυλά το δάκρυ σαν νερό
είναι το δράμα φοβερό
κι ενώ τ' αστέρια σβήνουνε πονώ για κείνη μόνο

Θα πιώ σαν δηλητήριο
το δάκρυ και τον πόνο