Κατάγομαι από δύσκαμπτο υλικό της σιωπής⸱
ένα τσούρμο άνεμοι με γλύφουν τραχείς.
Πασχίζω στεντόρειος να μείνω, με παρρησία αρραγής,
απραγής, αβλαβής, της μοναξιάς γηγενής.
Οι ώρες με γδέρνουν και παραδέρνω χωρίς
δυνατότητες διαφυγής.
Κάπου κάπου το μέσα μου αναθαρρεί –θαρρείς–
και ξυπνώ σχεδόν ευτυχής.
Τις μέρες που έρχονται, τις μέρες που φεύγουν,
αγναντεύω πρηνής, καθ’ όλα απηνής⸱
άλαλος, αλεξίπτωτος, απαθής,
αδιάβροχος εν μέσω συθέμελης, βροχερής Κυριακής.