Είδα στον ύπνο μου το Δάντη να κρατάει
από το χέρι τρυφερά τη Βεατρίκη,
άκουσα τον Ορφέα να μιλάει
με λόγια σαν κι αυτά στην Ευρυδίκη.

Όλη η ζωή που ζήσαμε υπάρχει
κρινάκι που φυτρώνει σ’ ένα φράχτη,
θα σ’ αγαπώ μες στους αιώνες των αιώνων
κι άσε τους άλλους να μιλούν για στάχτη.

Μια λάμψη φώτισε το άγριο σκοτάδι
και σκόρπισαν τα λόγια του στον Άδη.

Είδα στον ύπνο μου κι εσένανε να ψάχνεις
σ’ έναν καθρέφτη σκοτεινό το είδωλό σου,
δύσκολα ξαναβρίσκεις ό,τι χάνεις
μα γράψε αυτά τα λόγια στο μυαλό σου.

Όλη η ζωή που ζήσαμε υπάρχει
κρινάκι που φυτρώνει σ’ ένα φράχτη,
θα σ’ αγαπώ μες στους αιώνες των αιώνων
κι άσε τους άλλους να μιλούν για στάχτη.

Λόγια που φώναξε ο Ορφέας στο σκοτάδι
σα γύρισε μονάχος απ’ τον Άδη.