Λίγα καψαλιασμένα σκοίνα
στη μασκάλη του καλοκαιριού
λίγες ασφάκες
το θυμάρι.

Διψάσαμε πολύ.
Πολύ πεινάσαμε.
Πολύ πονέσαμε.

Δεν το πιστεύαμε ποτές,
νάναι τόσο σκληροί οι ανθρώποι.
Δεν το πιστεύαμε ποτέ
νάχει τόση αντοχή η καρδιά μας.

Αξούριστοι
μ’ ένα κομμάτι θάνατο στην τσέπη μας
πούναι ένα στάχυ να πει καλημέρα;

Διψάσαμε πολύ
δουλεύοντας ολημερίς την πέτρα.
Κάτου απ’ τη δίψα μας
είναι οι ρίζες του κόσμου.