Γιατί να μη νιώθω ενοχή; Και να ζω
χωρίς τύψεις την κάθε απόλαυση
μες στο ουδέτερο κενό μου ;

Προτιμώ να τρέχω καρδιοχτυπώντας
στη σκιά του φόβου
και να μαζεύομαι στη διχάλα του βράχου
με την ηδονή του παιδιού παίζοντας κρυφτό
σε περιβόλια που εισβάλουν στη θάλασσα
εκεί όπου η Εύα εκρύβη
το δειλινόν, μόλις ακούστηκαν τα βήματα
του δημιουργού της.

Γιατί να μη νιώθω ενοχή ; Και να στερηθώ
τη συνάντηση με το βιολετί
απαγορευμένο
εκεί όπου μονάχα το αηδόνι επιτρέπεται
για μια στιγμή ν’ ακουστεί
άυλο πουλί
επισκιάζοντας ολόκληρη τη μουσική
των αγγέλων ;

Γιατί να μη νιώθω ενοχή ; Και να μην
είμαι υποτακτικός της
στο μοναστήρι που θα ιδρύσουν
για ν’ ασκητέψει ο ήλιος
κάποια μαυροφορεμένα πάθη ;

Γιατί να μη νιώθω ενοχή ; Και να μην πικραίνομαι
απ’ τον στυφό καρπό
που όταν τον φτύσω χάμω και πεθάνει στο χώμα και
φυτρώσει πάλι
θα γεμίσει κάποτε η άνοιξη
δέντρα αμέτρητων πειρασμών.